PHOTOGRAPHY WEBLOG

Israëlische militairen hebben vrijdag op de Gazastrook een Britse documentairemaker gedood. James Miller zou bij Rafah tegen de grens met Egypte zijn doodgeschoten door militairen die een huis van een militante Palestijn wilden slopen. De Brit, bezig aan een documentaire voor de zender HBO over het verwoesten door Israël van Palestijnse woningen, werd in de nek getroffen door kogels en raakte ernstig gewond, zo meldden Palestijnse bronnen en het Israëlische leger. Hij werd afgevoerd in een Israëlische tank en later per helikopter naar een ziekenhuis gevlogen. Voordat hij daar arriveerde was hij overleden, meldden Israëlische media.

Een tweede Brit, die aanwezig was bij het incident, verklaarde dat hij en zijn gedode collega en twee andere cameramensen met witte vlaggen zwaaiden terwijl ze op een Israëlische tank toeliepen. Die openden desondanks het vuur met een mitrailleur. Het Israëlische leger heeft nog niet officieel gereageerd op het voorval.

Bronnen binnen de strijdkrachten verklaarden dat de Israëlische militairen aan de grens zochten naar tunnels waardoor Palestijnen wapens het land in smokkelen. Ze vermoedden dat er onder het gesloopte huis dergelijke ondergrondse gangen liepen. Toen de tank de woning naderde kwamen de Israëli's onder vuur te liggen. Palestijnen zouden daarbij ook een antitankgranaat hebben afgevuurd waarop de militairen terugschoten. Daarbij zou de 41-jarige Brit dodelijk zijn getroffen.

Cameraman Miller verwierf faam met documentaires als 'Beneath the Veil' waarin de journaliste Saira Shah het Afghanistan van de Taliban bezoekt. Shah keerde terug met schokkende beelden die de hele wereld over gingen van een vrouw in burka die ten overstaan van een juichende menigte in het voetbalstadion van Kabul met een schot in het hoofd wordt geëxecuteerd. De cameraman won een Emmy-award met zijn Innocents Lost over kindermishandeling en werkte in oorlogsgebieden over de hele wereld. Hij filmde onder meer in Algerije, Afghanistan, Bosnië, Tsjetsjenië, Sierra Leone en Noord-Irak.


James Miller, de dag voor hij werd doodgeschoten nabij Rafah.

Voor de eerste keer is in Nederland een overzichtstentoonstelling te zien van de Zweedse fotograaf Anders Petersen (1944). Zijn foto's van mensen in de marge van de samenleving werken tegelijk als zelfportretten. In de hoofdzaal van het Nederlands fotomuseum is een wand behangen met tientallen fotoportretten in zwart-wit. Ze herinneren even aan de prachtige babyserie van Marlene Dumas. Maar deze frontaal en van dichtbij opgenomen gezichten horen niet bij babies. Integendeel, je mag ze gerust 'doorleefd' noemen. "Dit zijn m'n vrienden", zegt Anders Petersen. "In het midden hangt mijn moeder."

Lees verder in het Brabants Dagblad.

The explanation for those ghastly pictures of Tony Blair which appeared in the Financial Times last week: the ones that show a lonely, haunted, emaciated character escaped from The Blair Witch Project. They were taken by a fashion photographer who calls himself Rankin, though that's actually his middle name, and his parents christened him John Waddell.

I only had a few minutes with Blair, and I tricked him. I underlit his face, then switched off the main lights, and voila - the scary expressionist portrait was born. For the one where Tony's on a chair, looking dishevelled and alone, I got him to loosen his suit, knowing he'd go for the relaxed/cool premise of the instruction, then changed the lens to wide-angle, which got Tony looked very isolated and slightly deranged.

Rankin

A velvet hand, a hawk's eye: Henri Cartier-Bresson

Bagdad is een hel. Ben net terug uit een gekkenhuis. Mensonterend. Zomaar een beeld. Er zat een vrouw de wc leeg te halen. Ze stopte stront in een zak en even later zag ik haar buiten met die zak stront naast zich broodkorsten eten. Een paar vrijwilligers op 100 gekken. Een stank, verschrikkelijk. De gekken hebben het gekkenhuis overgenomen.

Het is een smerigere oorlog dan het westen te zien krijgt. De Amerikanen en de Britten hebben flink huisgehouden. De steden zijn materieel flink beschadigd en er zijn meer doden en gewonden gevallen dan ik had gedacht. Een paar dagen geleden was ik in een overvol ziekenhuis. Er lag een jochie die zijn benen en een arm had gebroken. Hij gilde als een speenvarken, want er waren geen pijnstillers. Er was sprake van dat zijn voet eraf moest. En dan die wanhopige moeder erbij. Heel zielig. Ik trek me dat aan, hoezeer je ook probeert je verstand op nul te zetten. Ik ben er om het leed vast te leggen en de wereld te informeren hoe erg het hier is.

Wat zie ik? Een overvol ziekenhuis. Mensen die in de hal worden verpleegd. Nou ja, verpleegd. Er is zo'n enorm gebrek aan medicamenten. Ik zag een man sterven, gewoon vanwege het ontbreken van een medicijn. Ik zag een man met brandwonden. Hij gilde verschrikkelijk. Op dat moment had ik geen morfine bij me. Zat in mijn bagage in het hotel. Maar die spullen zijn voor mij of voor mijn collega's naast me. Had ik dan dat jongetje wél moeten helpen en die man met brandwonden niet? Kijk, ik heb ook een hoop dollars op zak, en iedereen heeft honger. Ik kán de nood hier niet lenigen, ik moet de oorlog verslaan. Dat is mijn bijdrage.

Na bijna twee maanden ben ik het zat. Ik ben vooral ziek van die Amerikanen. Engelsen zijn beschaafd, maar die Amerikanen. Dat gesnauw en geschreeuw. Laatst stond er ineens zo'n Amerikaanse marinier voor me met een M16 in de aanslag. Schreeuwend: `What the fuck are you doing?! Who are you?' Ik geef ze een grote muil terug. Wat nou fuck you? Maar je moet oppassen, want ze schieten je zo voor je muil. Ze zijn mij te triggerhappy. Bij het minste wantrouwen is het bam. De bevolking hier heeft het ook niet op ze. Veertig-plussers staan nog wel te juichen voor Mister Bush, maar de meesten, vooral jongeren, willen dat de Amerikanen gauw oprotten.

Jerry Lampen in het Algemeen Dagblad.

The body of Lamiya Ali, 6, is prepared for burial. Her brother Hamza, 8, clung to life in a Baghdad hospital Sunday. The children had been playing in a pile of rubble when a bomb exploded. U.S. soldiers later found and detonated more of the bomblets. Lees meer.

Foto Stephanie Sinclair (noteer maar vast als de World Press Photo van dit jaar)

Manchester United biedt zelf foto's aan van de Amerikaanse tournee die de voetbalclub komende zomer gaat maken. Sport- en fotoredacteuren vrezen dat accepteren van het aanbod meteen betekent dat fotografen van hun krant of tijdschrift geen toegang tot de spelers zullen krijgen. Het is één voorbeeld van de beperking van accreditatie die in de sportjournalistiek opgang doet. In Groot-Brittannië is daarom een Commissie voor de Rechten van Sportmedia opgericht.

Bron: Villamedia.

Actress Anna Friel researched her role as a photographer in Fields of Gold by spending a day as a Guardian photographer. Sent to cover the memorial service for the anti-apartheid campaigner Donald Woods, the actress found it so moving she burst into tears and was unable to take any pictures at all.

You can't open a paper these days without being confronted by hundreds of people stripping off in the name of art. Whatever happened to good old British reserve? In an attempt to restore some decency in these debauched times The Guardian asked its readers to pose for our own Spencer Tunick-style artwork on Brighton beach yesterday. The only qualification: at least three layers of clothing.

This torrent of un-English photographs of ordinary naked people has to be stopped. What happened to British restraint? Have we become naked exhibitionists to rival the Dutch, the Swedes, or - please God, no - the Germans? Will we strip for the most slender of excuses? It was with these thoughts in mind that the Guardian sent a team to Brighton beach yesterday to make a stand against the madness of being confronted, without a by your leave, by what can only be described as other people's dingly danglies.

Bron: The Guardian.

A Japanese photographer was detained after a metal object he had picked up in Iraq as a "souvenir" exploded at an international airport in the Jordanian capital of Amman on Thursday, killing a security guard and injuring three other people. Jordan's security authorities took Hiroki Gomi, 36, a photographer at the Mainichi Newspapers, into custody and are questioning him over the blast.

A security guard found suspicious metal objects in Gomi's suitcase during an X-ray screening and was examining one of them when it went off, according to Associated Press and other reports. The security guard died instantly and two other security guards and a bystander were injured. One of the injured security guards is in critical condition.

The explosives were numerous bell-shaped metal objects he found scattered around a car abandoned along a road in Iraq on April 11 while traveling from Amman to Baghdad, according to a Japanese diplomat in Jordan. He picked up two of them as "souvenirs." He had been carrying them in his camera bag. He was quoted as telling Jordanian officials that he was aware they were explosive devices, but that he decided to take them home anyhow because he thought they had already been used and would no longer go off.

When the airport security guard asked him about the metal objects, Gomi picked up one of them and told the guard that he had found them. The guard confiscated it and was examining it about five meters away from Gomi when it suddenly went off.

Gomi is currently in custody of the Jordanian security authorities, and is set to face interrogation by prosecutors on Sunday. Gomi began his news coverage in Baghdad in February. He went to Jordan after the U.S.-led war against Iraq broke out, but returned to Baghdad on April 11. He finished his work in Baghdad on Monday and traveled to Jordan by road. He was to leave Amman for Japan via Cairo.

Bron: Mainichi Shimbun.

Breda Photo 2003 is de nieuweling onder de fotofestivals en pakt uit met een ambitieus en kwalitatief hoogstaand programma. De samenstellers van Breda Photo 2003 hebben gezocht naar hoogwaardige en inspirerende fotografie, waarmee zij hun bezieling kunnen overbrengen op hun gasten. De manifestatie omvat een groot aantal evenementen dat aan veel facetten van de fotografie aandacht schenkt.

Het festival heeft ook een serie meer speelse evenementen. Zo werken zestig jongeren op het ogenblik hard aan 'Wat ben jij voor portret'. Jongeren van veertien tot en met achttien jaar wordt gevraagd om een beeld van zichzelf, een leeftijdgenoot of leeftijdgenoten te maken. Liefst verschillende types, een stil iemand en een stoer iemand bijvoorbeeld. 'Wat ben jij voor portret' mondt tijdens Breda Photo uit in een expositie.

Breda Photo 2003 van zaterdag 20 september t/m zaterdag 19 oktober 2003.

De Federatie Kunstuitleen (FKU) nodigde programmamaakster Hanneke Groenteman en de jonge fotograaf Morad Bouchakour uit om een keuze te maken uit het werk van elf gerenommeerde Nederlandse fotografen.

Deze fotografen kregen vanuit de FKU de opdracht de smaak en leefstijl van de Nederlanders vast te leggen en daar zijn ze wonderwel in geslaagd. De vele facetten van onze samenleving komen aan bod, waarbij vanzelfsprekend ook het multiculturele aspect niet wordt overgeslagen. Het hele scala aan Hollandse plaatjes komt voorbij, van miniatuurmolens in een tuin (Korrie Besems) tot foto's van familiebezoek bij oma (Andrea Stultiëns). Maar ook prachtige, ongekunstelde portretten van boeren gemaakt door Koos Breukel. Krachtige koppen vol karakter die door de manier van fotograferen tijdloos worden.

De collectie reist rond langs de diverse kunstuitleencentra.

Bron: Eindhovens Dagblad.

Op de dag dat Brazilië en Duitsland vorig jaar in Japan de WK-finale speelden, vertoefde fotograaf Hans van der Meer bij een voetbalwedstrijd iets noordelijker in Azië. In Bhutan om precies te zijn, waar de twee slechtste voetballanden (Bhutan en Montserrat) ter wereld tegen elkaar speelden.

In zo'n setting voelt Van der Meer zich thuis. Eerder liet hij al in de fotoboeken 'Hollandse Velden' en 'Keepers' zijn onvoorwaardelijke liefde voor de underdog blijken en in 'The Other Final' doet hij dat weer. Geen foto's van voetbalmiljonairs, maar beelden van een koe op het veld tijdens een wedstrijd, een kale zandvlakte die dienst doet als voetbalveld en op slippers lopende jochies die tussen de paarden lopen te ballen. Van der Meer arriveerde ruim voor aanvang van de Andere Finale in Bhutan en richtte zich dus niet alleen op die ene wedstrijd. Hij knipte ook op straat in het Himalaya-staatje, dat niet alleen op voetbalgebied een ontwikkelingsland is. In de hoofdstad Dimphu staat bijvoorbeeld geen enkel stoplicht.

Opzienbarende beelden dus. Mooie beelden ook, maar helaas te veel van hetzelfde. In zijn twee eerdere fotoboeken over voetbal laat Van der Meer weliswaar steeds hetzelfde thema zien, maar is het altijd veranderende decor een toegevoegde waarde voor de foto's.

Bron: BN/De Stem.

Af en toe een foto van Hans van der Meer op de sportpagina's van de Volkskrant, zoals enige tijd terug vanaf de tribune van de Amsterdam Arena, is wel heel verfrissend tussen alle close-ups.

Na 40 jaar neemt fotograaf Peter Zonneveld afscheid van de Telegraaf. Hij werd onder meer bekend door een foto van Beatrix als heilsoldate in het kielzog van majoor Bosshardt. In De Journalist zegt hij: "Mijn politieke besef was nul. Mij ging het erom die kiek te maken. Ik was een beul, wilde altijd fotografisch scoren. Ik heb nooit stilgestaan bij politieke of emotionele overwegingen. Ik was bezig met mijn eigen overleven. Het maakte mij geen moer uit als ik die ene foto maar had. Dat was misschien stom of naïef, zeg ik achteraf. Maar ik was volkomen geconditioneerd om exclusieve foto's te maken."

Bij de NRC is dat heel anders. Die adverteerde gisteren op de voorpagina voor zichzelf met de slogan: Als onze fotograaf tussen de rododendrons ligt, is dat voor een foto van de rododendrons.

Bron: Villamedia.

Deze week in Time: De laatste reportage van James Nachtwey uit Irak, een interview met Henri Cartier-Bresson en een kort artikel over de eerder genoemde Calendario Romano met foto's van priesters in Rome.

Vandaag in de Volkskrant: Foto's van Lauren Greenfield over opgroeiende tieners in de Verenigde Staten.


foto Lauren Greenfield

Elk nadeel heeft een voordeel:

Nu de uitgeverijen Arena Editions en Vision On ter ziel zijn gegaan, zijn hun restanten heel goedkoop bij de witte boekhandels te koop.

One thing I’d like my pictures to do is not make people feel guilty, but help them appreciate what they have. I hope my pictures give a voice to the ordinary people caught in the middle of the strife. In this line of work, you have to be uncompromising. I push it pretty far. I take myself to places most people are not able to, both mentally and physically. When I return to America, my psyche comes back in stages.

Critics say that I have my career off the suffering of others, but in the majority of cases, people welcome me to take pictures. They know the world will see them, and this gives them hope. The source of my images is life itself.

Although I do not view them as such, my pictures have been regarded as beautiful pieces of artwork. My photos reiterate the fact that great art expresses pain and beauty. Suffering and pain and beauty coexist.

James Nachtwey bij een lezing dinsdagavond.

In het Eindhovens Dagblad een artikel over Eric Grigorian, de maker van de World Press Photo van 2002.

Bulgarian defense minister Nikolai Svinarov on Wednesday awarded a Reuters photographer with an order for bravery for his service during the war in Iraq, the BGNES news agency reported. Sofia-based Reuters photographer Oleg Popov received a second-grade order "For loyal service under the colors".

The Defense Ministry said it was awarding the journalist "for his high professionalism in reporting the developments in Iraq."

The veteran French photographer Henri Cartier-Bresson, universally recognized as one of the most influential image-makers of the last century, is honoured this week with an exhibition in Paris and the opening of a foundation to preserve his life's work.

Born in 1908 to a bourgeois family in a small town east of Paris, Cartier-Bresson took up photography in the 1930s after first studying painting. After World War II, he co-founded the Magnum photo agency, and his pictures now hang in art galleries all over the world. The show at the French National Library entitled "De qui s'agit-il?" comprises some of his most famous works dating back to 1931, but also drawings, family shots and other mementoes intended to build an impression of his long and extraordinary life.

At 94 Cartier-Bresson, who shot only black-and-white film, shunned artificial light and never cropped his pictures, is seen by critics today as one of the generation of photographers responsible for elevating what was till then a hobby or a profession into a fully-fledged art-form.

His personal contribution was to combine the notion of the "Decisive Moment" (the name he gave to a major collection of his work in 1952) with the meticulous eye for design and proportion. The "Decisive Moment", he said in an oft-quoted line, "is the simultaneous recognition, in a fraction of a second, of the significance of an event as well as the precise organisation of forms which give that event its proper expression." With the unobtrusive and fast-shooting cameras that became available from the 1930s, he was permanently on the look-out for arresting images, blazing the trail for generations of photojournalists to come. With the Leica which became his trademark and began (in his words) "prowling the streets ... determined to trap life, to preserve life in the act of living."

In 1947 he joined Robert Capa and David Seymour, two colleagues at the newspaper Ce Soir, to found Magnum Photos, which for decades set the standard for photographic reportage around the world. Cartier-Bresson was there at the start of Communism in China and the murder of Mahatma Gandhi in India. He left Magnum in 1966 to concentrate on portraiture, landscapes and drawing.

Bron: AFP.

Fernand Fonssagrives, who earned fame as a fashion photographer in the 1950s and was regarded as an important figure in 20th-century photography, has died at age 92. His death last Wednesday following a brief illness was not announced until after a private funeral service in Little Rock, where Fonssagrives, a native Parisian, made his home for the past 30 years.

A major retrospective of Fonssagrives' work will be held in September at London's Michael Hoppen Gallery. Among his earliest subjects was his wife, Lisa Fonssagrives, a storied Swedish beauty who became one of the world's top models. Fonssagrives photographed his wife and other models for publications such as Town and Country, Life, Vogue and the original Vanity Fair.

During the 1950s, Fonssagrives was among the most sought-after commercial photographers in New York, and his work often took him around the world.

Bron: Reuters.

In het Fotografiemuseum Foam in Amsterdam is van 20 juni t/m 24 augustus een tentoonstelling van ruim honderd panoramafoto's van de hoofdstad. De panorama's zijn van dertig fotografen, onder wie Ed van der Elsken en Jacob Olie. De panoramafoto is in tentoonstellingen en fotoboeken altijd onderbelicht gebleven, aldus het Foam.

Op de panorama's zijn de stad zelf, de bewoners en de interieurs te zien. De oudste breedbeeldfoto is een zevendelig uitzicht over het Rokin en de Binnen-Amstel van Jacob Olie uit 1862. Ook zijn er foto's te zien van Frits Rotgans, die vanaf het midden van de jaren vijftig gedurende twee decennia 10.000 tot 15.000 panoramafoto's heeft gemaakt.

Bron: Brabants Dagblad.

De Europese journalistenfederatie EFJ roept fotografen op Peter Gabriels lopende concerttoernee te boycotten. Fotografen kunnen alleen toestemming krijgen om te fotograferen als zij een verklaring tekenen die de EFJ beschrijft als "greedy, incoherent and outside international law". Foto's mogen alleen uit bepaalde hoeken genomen worden en ze mogen maar één keer in één medium worden gepubliceerd, waarna alle auteursrechten aan het tourmanagement vervallen. De aansprakelijkheid blijft echter bij de fotografen berusten.

Bron: Villamedia

I’ve worked with the Israeli paratroopers, and they’re very professional. If they have no orders to shoot, they don’t shoot; if they have orders to shoot in the leg, they shoot in the leg; if they have orders to kill, they kill. Usually, they’re only shooting at a distance of fifty meters or so, and they have scopes on their rifles. When Laurent Van der Stockt got shot in the knee in Ramallah, it was no mistake. There was only one shot. They know this guy’s not going to come back, and that’s what they want. On the other hand, sometimes you get some guy panicking, and then he’ll fire randomly. If it’s guys doing their two months’ service every year – scared, worried about what their girlfriend’s doing while they’re there – then that’s different, too. And sometimes when the Palestinians start throwing stones, the Israelis begin to panic and open up and burp a few bullets. If any one of these was the scenario, then Laurent would have been just unlucky. But I think that there was just one shot that day.

Patrick Chauvel

Het aardige van de jaarlijkse tentoonstelling van World Press Photo is dat de bezoeker meteen op zoek kan gaan naar de foto die de prijs wat hem betreft had moeten winnen. Al bij zijn binnenkomst wordt hij immers frontaal geconfronteerd met de winnende foto. Het leidt onvermijdelijk tot de eigenwijze reflex: ben ik het daar wel mee eens?

Frits Abrahams

I have a feeling that the A-list celebrity is so far away from people now. People try to get close to them by trying to be them, so you have karaoke bars, tribute bands and impersonators. I felt that I addressed that in these photographs. As an idea, celebrity shooting is so cliched now. It is interesting to see what you can do with it. I have tried various ways to make it still interesting for me and for the public. Going back to my home town after 35 years, I realised that when I was a kid, all I wanted to do was get off this island, because I had the theory that the things I was starting to get interested in - say The Beatles - were all happening outside the island. As a preacher in a small village, my father always had to be there when people were ill, and had to go to all the people dying. My mother also studied theology, so they are very into this idea that your life is for your life after death. This would always be discussed at the dinner table. When I was doing the black and white pictures of Herman Brood, I looked in the mirror and I actually looked very much like him, which was a very odd feeling. This was a friend I had worked with since 1974. It was the longest relationship I had with anybody photographically.

Anton Corbijn

"If I didn't ask for the best or demand the best, I'd be sitting here with a B-rate photographer, the worst makeup person, and I'd be just another Spanish chick trying to make her way."

Jennifer Lopez

Tijdens de Award Days, waar de overmaat aan pathos en engagement soms wat te veel werd, was de presentatie van Andrew Buurman een welkome afwisseling. Zijn serie Serpentine Swimming Club, bekroond met de derde prijs in de categorie Sport, was letterlijk en figuurlijk verfrissend, en zijn commentaar bij de beelden voegde de humor toe die anderen veelal misten. Ook de vertoonde serie Racegoers over de paardenraces en de sociale betekenis daarvan was hilarisch.


foto Andrew Buurman

Het is maar een idee, een voorstel voor de World Press Photo organisatie:

Zou het niet goed zijn om naast de enkele foto die zoveel aandacht krijgt, ook een prijs in te stellen voor de World Press Photographer of the Year? In het huidige systeem wordt door een jury (die na het zien van 53.000 foto's een waas voor de ogen zal hebben) nogal vaak een keuze gemaakt voor een foto, die bij de buitenwereld zowel onder fotografen als het grote publiek onbegrip oproept. Daarnaast zou een titel voor een fotograaf die min of meer consequent werk van hoog niveau aflevert, meer betekenen dan de bekroning van een enkele foto. Het valt nauwelijks voor te stellen dat de maker van die ene foto ook díe titel op zijn naam schrijft. Wat dat betreft is de instelling van een titel op naam, zoals die nationaal al bestaat bij de Zilveren Camera, een te overwegen stap.

Op de website van "onze" minister-president is de speech te lezen die hij hield voorafgaand aan de uitreiking van de World Press Photo Award. Hij zal hem niet zelf geschreven hebben, dus de ronkende taal en de talrijke fouten zijn hem niet direct aan te rekenen.

Pluimveeruimers hebben fotograaf Peter van den Oetelaar gisteren in Someren Heide anderhalf uur lang belet weg te rijden nadat hij vanaf de openbare weg een foto van hen maakte waarop ze na gedane arbeid in kruiwagens uitrusten. Eén van hen eiste het filmpje op, anders zou hij de camera vernielen. Een AID'er wist de zaak aanvankelijk te sussen, maar de man wilde het filmpje toch hebben. De boer en een RVV-man deden niets. Vier politiemensen bevrijdden hem uiteindelijk, al leek het niet van harte. De fotograaf herinnert zich hoe gezagsdragers vorige week spraken over één van hun taken: de pers beletten om foto's van ruimingen te maken.

Bron: Villamedia.

Zaterdag 3 mei in M, het maandblad van NRC Handelsblad, een uitgebreid interview met Martin Parr.

Fameus is zijn serie Bored Couples, portretten van wanhopig kijkende echtparen aan tafel in een restaurant. Helemaal uitgepraat. Verveling is een onderwerp waar fotograaf Martin Parr geen genoeg van kan krijgen. En kitsch, massaconsumptie, goedkope vakantieparken. Maar cynisch is hij niet. Bas Heijne lunchte met de laconieke Engelsman in een buitenwijk van Bristol. 'Ik vind Las Vegas een buitengewoon boeiende stad, maar je moet zorgen dat je op tijd weg bent.'

Dinsdagmiddag om 16.30 op National Geographic Channel: People Out There.

Magnum photographer Raghu Rai captures the dramatic human spectacle of Kumbha Mela, a festival that draws millions of Hindus to Allahabad, India, once every 12 years. Known for capturing some of the 20th century's most moving photographs, Rai works virtually unnoticed among the throngs of people, some clad in fineries and some in nothing at all, to capture deep impressions of a human scene of truly biblical proportions and beyond all imagination.

Raghu Rai, a Magnum photographer since 1977, was born in what is now Pakistan but moved to India after the Partition; he is internationally recognised as India's most distinguished photographer. He started working as a photographer in the 1960’s thanks largely to the support of his elder brother. Success came early when a snap shot was published in an English newspaper and ever since then, Raghu has worked as a photographer for The Hindustan Times, The Statesman and India Today. His work has also appeared in international publications such as Time, The New York Times, Paris Match, National Geographic, Geo and others.

I feel extremely fortunate to be out and safe. Many times I said to myself, 'This is the last war I will cover.' It remains to be seen if I will stay true to that. I'm not sure at this point. War is at best a necessary evil, and I am certain that anyone that feels differently has never experienced or been in it. I have always hoped that true images of conflict give one the opportunity to witness and reflect more fully on the full realities of war. This gulf war, I again decided to work independently rather than join the more than 800 journalists embedded with U.S. forces in and around Iraq, hoping it would enable me to have the widest exposure possible to all aspects of the war. Being American I was, for better or worse, associated with the aggressors by the Iraqi people. The whole experience was something akin to entering North Vietnam while the Americans are bombing it. I was never officially allowed to enter Iraq from Kuwait. Each time, I was obliged to pass the border using my own devices. I traveled in a small convoy with a couple of other photographers, and transmitted pictures digitally every night from whatever place I could find that would provide some measure of protection. There was little food or fresh water available in Iraq. All I had was what I had brought with me from Kuwait. I ate more tuna than I have eaten in my whole life put together. Meanwhile, gas was so scarce that I carried it in cans on top of my four-wheel drive vehicle or bought it on the black market. Anything I needed to function, I had to have with me in my car. That alone put me in a precarious position. If my vehicle broke down, it could have rendered me absolutely vulnerable at any moment to Iraqi fighters, Iraqi guerrillas, hostile Iraqi people. I was usually never more than 50 miles from the Iraq-Kuwait border, but every time I crossed over, there was the distinct possibility I would not be able to return. Those were the conditions I was working in for several weeks, at no time did I feel particularly safe. Tensions between the Iraqi people and those covering or invading the country were rarely portrayed fully in news accounts. The situation was extraordinarily reserved at best, openly hostile at worst. During the month I was there, only twice did I see any glimmer of a smile on any Iraqis' face. Even the much-played televised image of jubilant Iraqis toppling a statue of Saddam Hussein and hugging American soldiers was largely an isolated occurrence, and not reflective of the atmosphere I saw in Baghdad. When I left Iraq, I left a place that was in total chaos. Lawlessness, vast destruction, devastation, no electric power, almost no fresh water. People almost ubiquitously suffering in one way or another. The average Iraqi person was living with a tremendous degree of uncertainty about their future and about their security and well-being. My time in Iraq has left me wondering whether I will ever again return to the front lines. Never before did I feel so vulnerable.

Peter Turnley in a telephone interview from Paris to The Journal Gazette.

De tentoonstelling van "World Press Photo 2003", de internationale wedstrijd voor de beste persfoto's van het voorbije jaar, strijkt ook dit jaar neer in Knokke-Heist. De kustplaats bijt in België de spits af.

World Press Photo 2003 loopt van 4 tot 25 mei in het cultureel centrum "Scharpoord", zo kondigden de organisatoren vrijdag aan. Laureaat dit jaar is de Amerikaanse Armeniër Eric Grigorian. Zijn zwart-wit foto, genomen op 23 juni 2002 in Iran, werd begin dit jaar in Amsterdam verkozen tot foto van het jaar. Op de foto is een kind te zien dat zich vastklampt aan de broek van zijn vader net voor de begrafenis van de man. De vader is omgekomen bij een aardbeving in Noord-West Iran.

De deuren zijn open van 10.00 tot 19.00 uur.

Bron: Gazet van Antwerpen.

Vanaf vandaag verkrijgbaar het World Press photo boek (in diverse talen, de Nederlandse versie voor € 16,95):

Fewer than 200 journalists are still embedded with U.S. military units in and around Iraq, according to military officials. The vast majority of embeds have left since troops took over Baghdad two weeks ago. At one point, some 775 reporters, photographers, and other journalists were traveling with U.S. forces. "The numbers have dropped tremendously," said Lt. Col. Jeff Fanto. "A lot of individuals have either gone on as 'unilaterals' or just gone into Iraq on their own."

The exact number of embedded journalists as of Wednesday morning was 185, according to Fanto. He said three of those were with air units, and the remaining 182 with land-based units. No journalists are embedded any longer with Navy units or special operations forces. Despite the drop in the number of participating journalists, Pentagon officials said the embed program will continue with no date set to end it. In fact, some new embeds are still arriving with new U.S. troops. Blair said he is still getting requests from media organizations for embed slots, but does not plan to add any more openings.

Bron: Editor & Publisher.

World Press Photo 2002 is vanaf vandaag t/m 23 juni te zien in de Oude Kerk te Amsterdam. Drie exposities in het kader van World Press Photo 2002: bekroonde foto's in diverse categorieën, een overzicht van de Armeense fotograaf Eric Grigorian (winnaar van de World Press Photo 2002) en een keuze uit de laatste twintig jaar, gemaakt door de World Press Photo Kinderjury.

En de meest prominente plaats is terecht voor de foto's van Ami Vitale.

Deense persfotografen doen elk jaar een succesvolle greep naar de prijzen in de World Press Photo competitie. Een van hen is Jan Dago, die dit weekend ook in Amsterdam aanwezig was voor een presentatie van zijn werk. Vooral de buitengewoon goede compositie van zijn foto's is opvallend.

Jan Dago has been working as a professional photographer for more than 10 years. He started out in advertising photography, then became a newspaper photographer for five years. In 1993, Dago was educated as a press photographer. During that time, he was also a staff photographer at the biggest Danish newspaper, Morgen Avisen Jyllands- Posten. From 1996 to 1997 he taught at the Danish School of Photojournalism. For the past 3 years he has been working as a freelance photographer.

Jan Dago became a nominee of Magnum Photos in 2001.


foto Jan Dago

World Press Photo winnaar Eric Grigorian was vanmiddag vooral geinteresseerd in welke coffeeshop de beste wiet verkoopt. Wat dat betreft kon ik hem niet adviseren, maar het kan nog leuk worden als hij vanavond stoned als een garnaal de prijs ontvangt uit de handen van JP Balkenende.

Nieuws van gisteren:

De World Press Photo tentoonstelling al mogen zien, even bijkletsen met winnaar Eric Grigorian, Bruno Stevens die onzacht omgaat met zijn camera, wegdommelende prijswinnaars bij een lezing van Vicki Goldberg, en Bruce Davidson die een kwartier lang foetert op Edie P. omdat die de ploppende dia's niet scherp krijgt: Sharp please! They look so unsharp that Canon reps will say they were made with Nikon equipment!


foto Bruce Davidson